Pomimo, iż szpinak nowozelandzki pochodzi z odmiennej rodziny niż szpinak zwyczajny to cechuje się zbliżonym smakiem oraz sposobem przygotowania do spożycia.
Szpinak nowozelandzki ma dość wysokie wymagania cieplne. Korzystne plony z uprawy tego warzywa można uzyskać w temperaturze powyżej 20 st. C. Spadek temperatury poniżej optymalnej wpływa niekorzystnie na jakość plonu handlowego. Szpinak najlepiej rośnie na stanowiskach słonecznych.
Pod uprawę tego warzywa należy przeznaczać gleby piaszczysto-gliniaste, żyzne oraz wilgotne. Nasiona można wysiewać wprost do gruntu w drugiej połowie maja. Aby uzyskać wcześniejsze plonowanie warto postawić na uprawę szpinaku z rozsady. Młode rośliny pozytywnie reagują na stosowanie okryć z folii perforowanej, bądź włókniny.
Zaleca się uprawę szpinaku nowozelandzkiego w pierwszym roku po oborniku. Orientacyjne dawki składników mineralnych (kg/ha) wynoszą 100-120 N, 50-70 P2O5 oraz 150-180 K20.
Zbiór szpinaku można przeprowadzać kilkakrotnie w ciągu lata - od czerwca do końca września, bądź nawet dłużej w zależności od warunków pogodowych. Liście powinny być przeznaczane bezpośrednio do sprzedaży, bowiem - podobnie jak inne warzywa liściowe - szpinak jest nietrwały w obrocie.
Szpinak nowozelandzki w naszym kraju jest coraz częściej poszukiwany przez konsumentów. Warto pokreślić, że warzywo to posiada podobne właściwości odżywcze jak szpinak zwyczajny i cieszy się dużą popularnością w Europie Południowej. Szpinak spożywany jest po obróbce termicznej, a także stanowi surowiec dla zamrażalnictwa.